Mosze Wodotrysk, Naczelny Rabin Światowego Spisku Żydów

Szalom ludzie prawowierni, kozy, goje, gojki i ty, księże proboszczu. Aj waj, nawyrabiało nam się znowuż w Związku Socjalistycznych Republik Europejskich. Jak zwykle zmuszony jestem ostrzec przed publicznym słowem zawartym w tej notce, jeśli odczuwasz odrazę na jego widok to skończ lekturę >>>tutaj<<<.

Eurokołchoz to dziwne miejsce. Czysto teoretycznie, jako pomysł, jest zajebiste - powszechna tolerancja, powszechna demokracja, powszechna przyjaźń między narodami. No idylla wręcz, cóż może pójść nie tak? Otóż ze Związkiem Socjalistycznych Republik Europejskich jest dokładnie tak samo, jak z komunizmem: na poziomie idei wszystko jest pięknie i cudnie - kłopoty zaczynają się przy próbach wprowadzenia tejże idei w życie, zapewne dlatego, że sama koncepcja eurokołchozu wywodzi się z utopijnych i całkowicie nierealnych koncepcji komunistycznych. Dlatego też wzniesienie stabilnego gmachu o nazwie Związek Socjalistycznych Republik Europejskich jest w zasadzie niemożliwe, bo nie da się postawić trwałego budynku na chujowym fundamencie, do tego mając spierdzielony przez architektów projekt. Prędzej czy później pojawią się pęknięcia, materiał zacznie się kruszyć i cały interes całkiem malowniczo pierdolnie. Nie mówiąc już o tym, że na placu budowy są robotnicy opierdalający się lub otwarcie sabotujący pracę. Do tego ochrona budowy dostała od inwestora polecenie, żeby wpuszczać każdego z zewnątrz, bo może akurat będzie chciał sobie nieco cegieł ponosić albo wymieszać zaprawę - część przybyszów faktycznie tak robi, ale część a to piachu w tryby maszyn nasypie, a to nasra do betoniarki, a to majstrowi młotek lub paczkę gwoździ podpierdoli, a to innemu robotnikowi w ryj przyjebie lub panią bufetową zgwałci. Czy taka budowa, z chujowym planem architektonicznym, z różnej jakości materiałami, z robotnikami o mocno dyskusyjnych kwalifikacjach i chęciach pracy, ma szansę doprowadzić do powstania monumentalnego gmachu? No nie, w ukończenie takiego dzieła w takich warunkach mógłby uwierzyć tylko niepoprawny optymista - albo skończony debil.

A ten nasz budynek, jeszcze do końca nie wzniesiony, już się sypie. Miał być wolny przejazd przez granice, wszyscy ludzie mieli być braćmi - i co? Ano chujstewko. Otóż strefy między poszczególnymi rejonami prac coraz częściej są zamykane, a ludzi albo się nie wpuszcza, albo wręcz wypierdala na kopach na sąsiednie odcinki robót. I jest to robione w tak durny sposób, że aż uwierzyć trudno. Człowiek myślący zorganizowałby to tak: najsampierw by polecił ochronie, by przypadkowych osób na teren budowy nie wpuszczała, a potem systematycznie wyłuskiwała i z budowy wypieprzała wszelakiej maści sabotażystów, leserów i inny element nie chcący w pocie czoła budować majestatycznego gmachu eurokołchozu. Niestetyż twórcy projektu nie myślą, wejść obstawić nie kazali więc na budowę może wleźć każdy; strażnikom co prawda polecili wyłapywać opierdalaczy i szkodników, ale nie wykopywać ich z placu budowy, tylko podrzucać na inne piętra żeby to inne ekipy się z nimi użerały. Dokładnie tak się dzieje, na ten przykład, między piętrami niemieckim a polskim, tudzież między francuskim a hiszpańskim. Co prawda uświadomiony polski aktyw robotniczy stara się takim próbom podrzucania niechcianych elementów przez Niemiaszków przeciwdziałać, ale brygadzista polskiego piętra niechętnym okiem na takie oddolne inicjatywy patrzy i taką czynioną pro publico bono działalność stara się utrudnić - zupełnie jakby zależało mu na tym, żeby to niemieckie piętro było najlepsze w całym budynku. Osobistycznie sądzę, że takiego brygadzistę robotnicy powinni na kopach wynieść na sąsiednią kondygnację - ale u nas takiej tradycji, niestety, nie ma. Za słusznie minionych czasów na poprzedniej budowie kolejni brygadziści też chujowo zarządzali, robota stała jak kutas na orgii, a jakoś robotnicy, chociaż wkurwiali się mocno, to jednak brygadzistów i majstrów do wschodniego gmachu, z którego inwestycją rządzono, nie wypierdolili. Nawet po przejściu na nową budowę starzy brygadziści i majstrowie niewiele stracili, i dalej mają znaczący wpływ na przebieg prac, dalej twierdzą, że dawniej to było, i dalej nowe kadry po staremu kształcą.

A przy zmianie budowy trzeba było na zbity ryj wyjebać starych brygadzistów, którzy niewłaściwemu inwestorowi służyli; w pizdu pogonić wyznających stary system pracy majstrów - i nowe kadry po nowemu wykształcić. Tego, niestetyż, zabrakło: starzy brygadziści i majstrowie rozpełzli się po nowej budowie, mroczą swym chrzanieniem umysły nowym pracownikom, którzy zamiast fachu się uczyć i pracować dla wspólnego dobra to deliberują nad liczbą płci*, wspierają przyjmowanie na budowę rozmaitego elementu podejrzanej konduity, tudzież protestują przeciwko używaniu narzędzi rzekomo stanowiących zagrożenie dla klimatu, albo zwyczajnie pierdolą robotę bez mydła i wazeliny.

Osobistycznie uważam, że eurokołchozowego budynku nie da się w ten sposób zbudować. Trzeba to, co do tej pory zostało wzniesione, w drebiezgi rozpieprzyć - łącznie z fundamentami. A potem zatrudnić porządnych architektów, a nie partaczy skażonych starym i słusznie minionym systemem, opracować porządne plany, teren budowy zabezpieczyć przed przypadkowymi osobami, do robót zatrudnić fachowców - i wtedy dopiero będziemy mogli mieć nadzieję na wzniesienie solidnego, stabilnego i reprezentacyjnego gmachu. Gmachu, w którym dobrze byłoby żyć. A takiego gmachu nie wzniesiemy bez mądrego projektu; nie zbudujemy go rękami tych, którzy od pokoleń swe chaty lepili z błota i gówna, a o współczesnej budowlance bladego pojęcia nie mają.

Pozdrawiam ze Wspanialewa Górnego

* jakby było nad czym deliberować, przecież liczbę płci policzyłby na palcach prawej dłoni stolarz, któremu piła ujebała trzy palce prawicy

Szalom ludzie prawowierni, kozy, goje, gojki i ty, księże proboszczu. Aj waj, urlop, urlop - i po urlopie. W tej notce zostawiam sprawy polityczne, obyczajowe, tudzież kryminalne, którymi się zwykle zajmuję, i z udziałem słów niecenzuralnych powspominam sobie świeżo skończoną wycieczkę do Gdyni więc jeśli masz alergię na przekleństwa lub nie interesuje cię co też Naczelny Rabin Światowego Spisku Żydów porabia w wolnym czasie to skończ lekturę >>>tutaj<<<. Aha, i będzie długo - żeby nie było, że nie ostrzegałem.

Wspanialewo Górne pożegnało nas deszczem. Padało z grubsza przez całą drogę, dopiero przed obwodnicą Trójmiasta wypogodziło się trochę, ale za to zaczęły się korki. Momentami miałem wrażenie, że zmyliłem drogę i zamiast na trasę szybkiego ruchu trafiłem na trasę wolnego stania. Pokazało się jednakowoż, że jechałem dobrze, tylko lokalni drogowcy pierdolą się z remontami jak matka z łobuzem, gorzej chyba nawet niż ci, co pierdolą się z trasą Warszawa - Gdańsk na odcinku od Czosnowa do Płońska. Koniec końców do Gdyni jednakowoż dotarliśmy i, co dziwne, bez błądzenia dojechaliśmy do wynajętej kwatery, położonej zresztą w bardzo dogodnej lokalizacji, dosłownie 300 metrów od Błyskawicy. Nie będę tu, rzecz jasna, opisywał wszystkiego po kolei, zaznaczę tylko co ciekawsze fragmenty eskapady. Zwiedziłem, rzecz jasna, rzeczoną Błyskawicę, zwiedziłem Dar Pomorza, zwiedziłem Muzeum Marynarki Wojennej (niestety bez okrętu podwodnego Sokół, bo akurat nie było biletów na interesującą mnie godzinę a harmonogram miałem dość napięty), zwiedziłem też gdyńskie akwarium i ogród zoologiczny w Gdańsku. Przedświtem wybrałem się nawet aby zobaczyć wschód słońca w okolicy Torpedowaffenplatz Hexengrund - i przy tej eskapadzie na momencik się zatrzymam.

Otóż zaparkowałem na jakimś osiedlu i zawijającymi się schodami zszedłem przez gęsty las na plażę. Będąc już prawie na dole usłyszałem trzask łamanych gałęzi, świadczący o obecności dzikiego zwierza, i donośne kwiki świadczące o tym, że tym dzikim zwierzem były dziki. Opuściłem więc dłoń na miotacz gazu, żeby w razie czego szybko go wydobyć i potraktować piekącą strugą potencjalnego czworonożnego agresora - ale pokazało się, że to zbyteczna ostrożność, bo dziczyzna wolała się nie pokazywać i przedarła się dalej od ścieżki. I dobrze, bo na poranną awanturę nie miałem żadnej ochoty. Dotarłem na plażę dosłownie kilka minut przed wschodem słońca, poczekałem, aż nasza gwiazda pojawi się nad horyzontem, po czym przy pomocy lornetki obejrzałem sobie ruiny torpedowni. Nie powiem, całkiem malownicze, jednakowoż byłyby o wiele ładniejsze, gdyby jakieś chujozy nie mazały po nich farbami. Zacząłem powrót, zupełnie nie ciesząc się na wspinaczkę po tych cholernych schodach na tę cholernie wysoką wydmę. Byłem prawie w połowie schodów, gdy do mych uszu dotarło z oddali najpierw gromkie beknięcie, potem drugie, potem stek bluzgów taki, że aż mi uszy z lekka przywiędły (a wiecie przecież, że sam przeklinam często i byle chuj z kurwą nie robią na mnie specjalnego wrażenia), kolejne donośne beknięcie, następna salwa bluzgów i brzęk, jaki wydaje do połowy odpita butelka piwa po obiciu się o metalową barierkę schodów. Pomyślałem sobie, że to pewnie lokalni kibole bladym świtem melanżują, więc przećwiczonym już ruchem opuściłem dłoń na miotacz gazu z decyzją, że w razie jakichkolwiek agresywnych ruchów ze strony chwilowo niewidocznego zza krzaków przeciwnika najpierw dam mu posmakować kapsaicyny alkalidowej, a w przypadku niewystarczającej skuteczności tego środka perswazji do akcji wejdzie mój wierny Smith & Wesson HRT Military Boot - Black*, którego zawsze noszę na pasie tuż obok miotacza gazu. Tymczasowo jednak kontynuowałem wspinaczkę na te pieprzone schody, cały czas słysząc joby i bekanie. Dotarłem już niemal na samą górę, gdy rozległo się kolejne gromkie beknięcie, po czym zza rosnących na winklu schodów krzaków wychynął jakiś niewysoki małolat w za luźnych spodniach, dwie niewiasty w podobnym wieku, a po nich jeszcze dwóch chłopaczków, wszyscy z butelkami piwa w dłoniach. Wyglądali na nielicho zaskoczonych moją obecnością, może nawet nieco onieśmielonych - widocznie nie spodziewali się o piątej rano spotkać wysokiego, ubranego na czarno faceta z kocimi oczami na kapeluszu i zaciętą miną na brodatej gębie. Z tego zaskoczenia jeden z chłopaczków nawet wybąkał "dzień dobry", na co ja swoim tubalnym głosem grzecznie odpowiedziałem. Wychodzi na to, że jakieś wrażenie musiałem na tej piątce zrobić, bo potem już ani odgłosy wypuszczania gazów z bebechów, ani chuje z kurwami do mych uszu nie docierały.

Zasadniczo Gdynia podoba mi się, ale mam kilka uwag odnośnie placówek handlowo-usługowych. W okolicy turystycznej, w której się z rodziną zatrzymałem, nie ma normalnych sklepów: są albo Żabki, albo sklepy z pamiątkami, albo rozmaite jadłodajnie. Zwykły mięsny, spożywczak czy warzywniak? Zapomnij. Jak chcesz coś zjeść to albo masz mały wybór w Żabce, albo spory wybór (i spore ceny) w knajpach. A właśnie, knajpy: jedzenie jest w większości dobre, czasem nawet bardzo dobre, ale w niektórych przybytkach ceny powodują, że człowiek jakby nieco mniej głodny się robi. Proste śniadanie dla dwóch dorosłych i dziecka to koszt z grubsza 120 złotych, jednodaniowy obiad (bez deseru) to już między 180 a 200 - przy czym uczciwie przyznaję, że porcje są solidne i głodny ani razu nie wyszedłem. Przy czym osobistycznie uważam, że chociaż w Gdyni całkiem dobrze kucharzą, to najlepsza smażona flądra jest serwowana w restauracji Papaj w Jastrzębiej Górze - osobistycznie polecam, bo z łezką w oku i śliną w pysku wspominam tamtejszą rybkę.

Jeszcze trzy szekle dorzucę na temat pamiątek, bo w okolicy Błyskawicy i Daru Pomorza rozmaitych sklepików i kramów z tym asortymentem jest w cholerę i jeszcze trochę. Otóż bardzo duża cześć pamiątek jest tanim barachłem importowanym z Azji: na metkach płóciennych toreb z kaszubskimi wzorami bez trudu można odczytać "Made in India", na sporej części innych suwenirów widnieje "Made in China". Co ciekawe: stojaki, na których figurują pamiątkowe magnesy na lodówkę mają zazwyczaj dwa opisy: "magnesy" oraz "polskie magnesy" - problem polega na tym, że w obu rodzajach wartości artystyczne są w większości co najmniej dyskusyjne i trzeba się naprawdę sporo naszukać, żeby znaleźć coś ładnego. Za to znajdujące się na skwerze opodal fontanny kramy niemal rozpierdzieliły mi sutki: ja rozumiem, że Gdynia to miasto portowe, ale sprzedawanych przez bacę góralskich łoscypków spod samiućkich Tater to się tam nie spodziewałem, podobnie jak tradycyjnych piatti italiani**, tudzież sprzedawanych przez melatoninowo wzbogaconego afroeuropejczyka pamiątek wyglądających na wytworzone przez Lud Puszczy i Sawanny. Zaprawdę, do kompletu brakowało mi kilku Inuitów sprzedających lody, australijskiego Aborygena dmącego w didgeridoo***, oraz kilku andyjskich Indian grających "tam gdzie się kondor pasa".

A powrót z Gdyni do Wspanialewa Górnego był w zasadzie niemal nudny - poza, rzecz jasna, dostaniem się na trasę, bo objazd remontowanego odcinka poprowadzono tak, że chcący skręcić w lewo kierowcy są zmuszeni skręcić w prawo, zawrócić, znowuż skręcić w prawo, znowuż zawrócić, po czym kolejny raz skręcić w prawo. Osobistycznie nie wiem, kto taką organizację ruchu wymyślił i kto ją zatwierdził - ale ode mnie ma mentalnego kopa w dupę.

Pozdrawiam ze Wspanialewa Górnego

* bardzo dobry, chociaż niewielki, nóż

** potraw włoskich

*** tradycyjny australijski instrument dęty z pnia eukaliptusa