Mosze Wodotrysk, Naczelny Rabin Światowego Spisku Żydów

Szalom ludzie prawowierni, kozy, goje, gojki i ty, księże proboszczu. Aj waj, nawyrabiało się znowuż na świecie. Osoby wrażliwe mogą czuć się ostrzeżone, bo w notce znów posłużę się słowem publicznym więc jeśli twa dusza cierpi od czytania wulgaryzmów to lepiej skończ lekturę >>>tutaj<<<.

W Bundesrepublice nawet lewomyślni politycy zaczynają dostrzegać problemy stwarzane przez Lud Pustyni i Puszczy, który nielegalnie tamże przybył na fali kryzysu migracyjnego. Bardzo wyraźnie te kłopoty widać na basenach - w zasadzie nie ma tygodnia, żeby na jakiejś pływalni nie wybuchła awantura z udziałem migrantów. Lud Pustyni i Puszczy ewidentnie nie potrafi spokojnie i kulturalnie relaksować się nad wodą, zawsze znajdzie się jakiś wyrywny typek, który postanowi komuś naubliżać lub wpierdolić - a że zazwyczaj jest w towarzystwie swoich ziomali to błyskawicznie dochodzi do eskalacji i pełnoskalowej rozróby, często z użyciem nie tylko pięści, ale także noży, tudzież broni improwizowanej. Zarządcy basenów zatrudniają ochronę, wzywają stróżów prawa - ale to wszystko na nic, bo ledwo skończy się awantura na jednym obiekcie, to zaraz wybucha zadyma na drugim. Doszło do tego, że nawet federalna minister spraw wewnętrznych, towarzyszka Nancy Faeser z Kommunistische (verzeihung: Sozialdemokratische) Partei Deutschlands apeluje o utworzenie stałych posterunków policji na publicznych kąpieliskach.

Ale burdy na basenach nie są jedynym stworzonym przez Lud Pustyni i Puszczy problemem, z jakim muszą mierzyć się Niemiaszki. Na ten przykład 28-letni pan Mahdi A., rodem z Somalii, w dość niejasnych okolicznościach przybył do Bundesrepubliki w 2015. Stwierdził ponadto, że pracą się kalać nie będzie, a pieniądze na życie zdobędzie żyjąc z zasiłków, handlując narkotykami, tudzież kradnąc zarówno skrycie, jak i zupełnie jawnie, z użyciem przemocy. Plan teoretycznie był całkiem niezły, jednakowoż nie do końca wypalił, bo panu Mahdiemu A. nie ze szczętem finansów starczało na wszelakie rozrywki, zwłaszcza natury seksualnej. Postanowił więc za uciechę nie płacić i w pociągu zaczął molestować Niemkę. Zupełnie nie przeszkadzał mu fakt, że ma ona raptem 10 lat i wcale nie chce być wykorzystana. Na całe szczęście do gwałtu nie doszło, zapłakana dziewczynka zdołała zwiać. Pan Mahdi A. jednakowoż nie rezygnował, gonił małą po pociągu, nie odpuścił nawet na peronie, gdy dziewczynka znalazła się pod opieką swojej cioci. Obie schroniły się w barze szybkiej obsługi prowadzonym przez legalnie przybyłego z Turcji i uczciwie pracującego pana Abdiego Sahina, który postawił się napastnikowi i wezwał policję. Ciekawostka: pan Mahdi A. jest doskonale znany mundurowym w związku ze swą przestępczą działalnością, odmówiono mu azylu, wszczęto procedurę deportacyjną - i wielki chuj z tego wyniknął, bo typ ma w dupie wyrok sądu nakazujący mu opuszczenie terytorium Bundesrepubliki, a do tego nikt nie cofnął mu prawa do zasiłku. Osobistycznie uważam, że to nie tak powinno wyglądać - po popełnieniu przestępstwa migrant powinien wylądować w pierdlu i z automatu stracić prawo do jakiegokolwiek wsparcia ze strony państwa, a po odsiedzeniu wyroku powinien zostać na własny koszt na kopach wyjebany z kraju.

Ale zostawmy już Bundesrepublikę, zerknijmy sobie do Francji. Na stacji kolejowej Cite-Universitaire pojawił się pochodzący z Gwinei pan Mamdou B. Nie chciał on jednakowoż skorzystać z oferowanej przez francuskich kolejarzy możliwości transportu, tylko zepchnąć na tory 52-letnią migrantkę z Algierii. Kobieta nie przeżyła zderzenia z nadjeżdżającym pociągiem. Pan Mamdou B. był uprzejmy spierdolić z miejsca przestępstwa, jednakowoż długo się wolnością nie nacieszył bo już tego samego dnia został zatrzymany przez policję w podparyskiej miejscowości Vitry-sur-Seine, tym razem za kradzież. Żeby było ciekawiej: to nie był pierwszy raz, kiedy pan Mamdou B. wpierdolił kobietę pod nadjeżdżający pociąg - w październiku 2011 roku odjebał identyczny numer, ale ofiara miała więcej szczęścia bo zdążyła spierdzielić przed lokomotywą. Dla mnie jest oczywiste, że typ po pierwszym takim wyskoku powinien dostać w najlepszym przypadku "ćwiarę"*, jeszcze lepiej dożywocie, a optymalnie "czapę"** - ale francuski "wymiar sprawiedliwości" uznał, że jest on chory psychicznie i w lutym 2013 roku skazał go tylko na leczenie w szpitalu psychiatrycznym. Osobistycznie nie uznaję bycia pierdolniętym w mózg za okoliczność łagodzącą przy popełnianiu przestępstw - to, że ktoś jebnięty skrzywdzi człowieka nie wpływa, moim zdaniem, na zmniejszenie bólu ofiary i jej rodziny. A poza tym sądzę, że skoro był na tyle poczytalny żeby popełnić przestępstwo, to jest również na tyle poczytalny żeby za swój czyn odpowiedzieć. A pan Mamdou B. niewątpliwie normalny nie jest, przesłuchującym go policjantom oświadczył, że jest Bogiem i musi zabijać słabszych, znaczy się kobiety i dzieci. Zastanawiam się, co o takiej sytuacji myślą osoby lewomyślne: skoro pan Mamdou B. identyfikuje się jako istota boska to, zgodnie z pokręconą lewomyślną logiką, powinien być przez wszystkich uważany za Boga i traktowany jak Bóg - w końcu tak to działa w przypadku tych nieszczęsnych ludzi, którzy pod wpływem propagandy Zakonu Litery T Ludu Alfabetu uwierzyli, że są innej płci niż wskazywałyby na to ich geny i narządy płciowe.

Przeniesiemy się teraz za wielką wodę, do Stanów coraz mniej Zjednoczonych. Otóż w dzielnicy Dogwood Lakes, znajdującej się w miasteczku Hampton w stanie Georgia, doszło do strzelaniny. 41-letni czarnoskóry pan Andre Longmore odjebał trzech facetów i kobietę, po czym wsiadł do czarnego GMC Acadia i pojechał sobie w siną dal. Nie wiadomo czemu zdecydował się na poczwórne morderstwo, wiele wskazuje na to, że ot tak, po prostu, z łaski na uciechę. Pan Andre Longmore jest doskonale znany lokalnym stróżom prawa, jeszcze zanim urządził sobie z Hampton strzelnicę wisiały nad nim cztery nakazy aresztowania za jego dawne ciemne sprawki. Mam jednakowoż wrażenie, że tym razem stróżom prawa nie spierdoli - zwłaszcza, że w jego ujęciu chętnie pomogą cywile gdyż dla osoby, która przyczyni się do jego zatrzymania, jest przewidziana nagroda w wysokości 10 tysięcy dolarów. Osobistycznie uważam, że te 10 tysięcy powinno być za schwytanie żywcem, za zastrzelonego powinno być 12 tysięcy - oszczędziłoby to pieniądze amerykańskich podatników, które zostaną wydane na proces i odsiadkę bandyty.

Pozdrawiam ze Wspanialewa Górnego

* czyli 25 lat pierdla

** czyli karę śmierci

Szalom ludzie prawowierni, kozy, goje, gojki i ty, księże proboszczu. Aj waj, znowuż się porobiło w Najjaśniejszej. I znowuż wypadnie mi porzucać mięsem więc jeśli obawiasz się negatywnego wpływu jobów na klimat planety to skończ lekturę >>>tutaj<<<.

Polska policja coś nie ma ostatnimi czasy dobrej prasy. A to komendant główny rozpierdoli sobie gabinet granatnikiem przeciwpancernym, a to antyterroryści zostaną wysłani do obserwowania zadymiarzy z pozaparlamentarnej opozycji, a to Komendant Miejski Policji w Bydgoszczy zakaże swoim podwładnym robienia kawy i herbaty. Dwie pierwsze sprawy były już szeroko komentowane, ale ostatnia jest w miarę świeża i kilku słów objaśnienia wymaga. Otóż 3 lipca Komendant Miejski Policji w Bydgoszczy wydał podległym mu policjantom rozkaz zdania czajników elektrycznych, pokazało się bowiem, że do końca maja komendy tegoż garnizonu wykorzystały już ponad 40% planowanej do zużycia energii elektrycznej na ten rok - i pasowałoby wprowadzić jakieś oszczędności. Właśnie celu oszczędności Komendant Miejski Policji w Bydgoszczy zapragnął pozbawić policjantów możliwości zrobienia sobie regeneracyjnego napoju, tudzież zakazał używania prywatnych urządzeń prądem pędzonych w pomieszczeniach służbowych. Oba te zarządzenia są kretyńskie na tak wielu płaszczyznach, że to ręce, nogi i majtki opadają - biorąc pod uwagę, że komendy nie zawsze zapewniają pracującym w nich mundurowym przydatne w ich służbie telefony komórkowe, o internecie nie wspominając. Jeden z moich wiewiórów stwierdził nawet, że niektóre wydziały bez prywatnego sprzętu funkcjonariuszy nie byłyby w stanie normalnie funkcjonować. Bydgoska afera czajnikowa zaczęła zataczać coraz szersze kręgi i w końcu dotarła nawet do Komendanta Głównego Policji, który otworzył oczy ze zdumienia, pierdolnął się dłonią w czoło, głową z dezaprobatą pokręcił i ukaz Komendanta Miejskiego Policji w Bydgoszczy anulował, jednocześnie zakazując wydawania podobnych poleceń w przyszłości.

Bezpartyjni Samorządowcy, czyli grupa lokalnych władyków niższego szczebla pragnących wejść do świata polityki, wpadli na genialny pomysł nabicia sobie poparcia społecznego i jednoczesnego uratowania świata przed zagładą klimatyczną. Genialny, rzecz jasna, w ich własnym mniemaniu. Otóż według Bezpartyjnych Samorządowców należy całkowicie znieść opłaty za korzystanie z transportu publicznego. W zamyśle ma to zachęcić kierowców samochodów prywatnych do korzystania ze zbiorkomu, spowodować zmniejszenie natężenia ruchu i w efekcie mniejszą emisję spalin do atmosfery. Osobistycznie widzę jednakowoż w tym planie kilka problemów, które skutecznie mogą go spierdolić. Pierwszym, tradycyjnie już ignorowanym przez wszelakich działaczy i czynowników, jest kwestia ekonomiczna - bo to, że pasażer nie będzie płacił za bilet, nie oznacza, że pojazd będzie poruszał się za darmo; rachunki za prąd czy paliwo nie znikną nagle w magiczny sposób, takoż samo kierowcy, mechanicy i inni pracownicy za frajer pracować nie będą. Drugim problemem jest wygoda - przy poruszaniu się samochodem masz zapewniony transport od drzwi do drzwi, bez przesiadek, bez czekania na transport. Kolejną sprawą jest zatłoczenie pojazdów - ja, na ten przykład, jeśli mam do wyboru tłoczyć się w autobusie na stojąco, ściśnięty jak sardynka w puszce, albo wygodnie sobie siedzieć za kierownicą własnego samochodu, to serdecznie pierdolę transport publiczny. A jeśli jeszcze weźmiemy słynny paradoks komunikacji publicznej* to nie ma się co dziwić, że nie ja jedyny.

Pozdrawiam ze Wspanialewa Górnego

* to znaczy "jeśli żul jedzie autobusem to autobus jedzie żulem"

Szalom ludzie prawowierni, kozy, goje, gojki i ty, księże proboszczu. Aj waj, ależ się znowu w Związku Socjalistycznych Republik Europejskich zadziało. Z góry uprzedzam, że poleci kilka grubszych słów więc jeśli przekleństwa budzą twą abominację to skończ lekturę >>>tutaj<<<.

Powoli nadrabiam zaległości, jakie mi się wytworzyły podczas pobytu w szpitalu, i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że lewomyślni mnie nie zawiedli. Byłem stuprocentowo pewien, że odjebią jakiś lepszy numer podczas mojej przymusowej absencji - i odjebali, nawet nie jeden. Otóż w Królestwie Niderlandów odbyły się wybory miss Holandii. Jest to konkurs piękności polegający na tym, że jury wybiera najpiękniejszą ich zdaniem kobietę spośród biorących udział. Ja wiem, że gusta są różne, jedni wolą smuklutkie kobiety z małym biustem, inni postawne, dupiaste i cycate babki - kwestia gustu. Ale niech mi ktoś, na litość wszystkich bogów, wyjaśni: co kierowało holenderskimi jurorami, kiedy zwycięzcą wyborów Miss Holandii ogłaszali faceta, któremu za młodych lat lewomyślni wyprali mózg do tego stopnia, że stwierdził że jest kobietą? Otóż pan Rik Kolle w wieku lat 11 uległ propagandzie Zakonu Litery T Ludu Alfabetu, i zaczął wszystkim wmawiać, że nie nazywa się Rik tylko Rikke Valerie, i że nie jest chłopcem tylko dziewczynką. A że lewomyślność w Holandii silna jest to nikt chłopaka nie odciął od zgubnego wpływu Zakonu Litery T, do psychologa nie wysłał - tylko jacyś rzeźnicy, nie wiedzieć czemu zwani lekarzami, najpierw faszerowali go hormonami, a potem wykastrowali. 11 lat później ten ogłupiony i okaleczony człowiek został przez innych ogłupionych ludzi wybrany najpiękniejszą kobietą Królestwa Niderlandów. W tym miejscu wypada mi zacytować fragment wypowiedzi imć Leo Bonharta z powieści "Wieża Jaskółki" Andrzeja Sapkowskiego: "Wierę, gdyby nawet bardzo mnie sparło, wolałbym wychędożyć indyka".

Europ.osłowie Związku Socjalistycznych Republik Europejskich zrobili kolejny wielki krok naprzód w kierunku realizacji kretyńskiego programu Fit for 55, teoretycznie mającego na celu ochronę klimatu naszej planety. Jednakowoż tradycyjnie zabrali się do tego bez grama pomyślunku, do czego w sumie już powinniśmy być przyzwyczajeni. Otóż tym razem europ.osłowie klepnęli sobie ukaz, że stacje ładowania samochodów elektrycznych obowiązkowo muszą być rozstawione co 60 kilometrów. Tradycyjnie dla lewomyślnych, a już zwłaszcza dla Arbuzów*, nie wzięli jednakowoż pod uwagę najprostszej kwestii, która warunkuje sukces przedsięwzięcia: ekonomii. Te stacje ładowania ktoś musi wybudować, serwisować, sprzątać, chronić przed dewastacją. Biorąc pod uwagę czas ładowania pojazdów voltem pędzonych to dobrze byłoby jeszcze zapewnić klientom takich punktów jakąś rozrywkę, tudzież wyżerkę, wypitkę i kibelek - bo jak któremu przyjdzie się kilka godzin o suchym pysku i pustych kichach ponudzić czekając aż jego maszyna się wystarczająco amperogodzin nawpierdala, to więcej na taką stację nie przyjedzie. Lewomyślni uważają, że ukazem dadzą radę zmienić nie tylko prawa ekonomii, ale także ludzką naturę. Osobistycznie sądzę, że cholernie się mylą.

Pozdrawiam ze Wspanialewa Górnego

* przybyło mi sporo nowych czytelników więc spieszę z wyjaśnieniem: Arbuzami nazywam wszelakiej maści polityków pseudoekologicznych, albowiem jako żywo przypominają te posilne owoce: z zewnątrz są zieloni niczym szczypiorek na wiosnę, a w środku czerwoni jak robotniczy sztandar

Szalom ludzie prawowierni, kozy, goje, gojki i ty, księże proboszczu. Jejku, jejku - wyszedłem ze szpitala i wracać tam nie chcę. W tej notce zawrę skrócony opis peregrynacji z tzw. Służbą Zdrowia, tudzież wcale nie sanitarną ilość wyrazów plugawych - jeśli nie masz na taki zestaw ochoty to skończ lekturę >>>tutaj<<<. Aha, żeby nie było, że nie ostrzegałem: długo będzie.

Zaczniemy sobie od tzw. SOR-u, czyli Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Dalibóg, nie bardzo wiem skąd taka nazwa - jest to taki oddział jak inne, tylko pacjenci są wymieszani jak składniki koszernej sałatki, na jednej salce o wielkości nieco obszerniejszej łazienki leżał sobie, na ten przykład, chory na serce, facet z problemami oddechowymi, niekontaktujący staruszek w fazie terminalnej i typ kwalifikujący się do leczenia nefrologicznego. Staruszek leżał tam już kilka tygodni, sercowiec pięć dni, reszta była świeża. Łóżka, nie powiem, wygodne - o ile ktoś gustuje w leżeniu na wygniecionym do niemożliwości i przykrótkim materacu, położonym na przykrótkiej desce, i przykrytym kawałkiem papieru. Pielęgniarki latają jakby ktoś im zrobił lewatywę z sosu Tabasco, lekarzy zauważyć trudno bo się gdzieś przemyślnie ukrywają i z rzadka jeno z kryjówek wychodzą - rejwach i szum jest przeokrutny, ale dowiedzieć się czegokolwiek na temat stanu zdrowia i przyszłych losów jest niezmiernie ciężko. Aha, i w kiblu (ogólnodostępnym) nie ma papieru toaletowego, więc jak kogoś przyciśnie to bieda, musi się z SOR-u wysmyknąć i znaleźć jakąś ubikację w ten luksusowy artykuł wyposażoną. Łazienka zresztą nie zachęca do korzystania z niej, gdyż wygląda po prostu obskurnie, ponadto nie zapewnia człowiekowi dyskrecji z powodu braku zamka w drzwiach, ani uczciwej deski klozetowej. To znaczy deska jest, ale połamana, i podobno potrafi tęgo w dupę uszczypnąć jak się człowiek będzie na niej wiercił.

A jak już pacjent trafi na normalny oddział to mu się wydaje, że się w innym świecie znalazł. Łóżeczko na pierwszy rzut oka eleganckie, wymiarowe, śnieżnobiała pościel, poduszka i kocyk w poszewce, w sali chorych toaleta dla lokatorów - Kanada i Ameryka niech sobie pospierdalają, takie tam są luksusy. Cisza, spokój, nikt nie wrzeszczy, czyściuteńko - no aż się chce leżeć. I dopiero po pięciu minutach tegoż leżenia pokazuje się, że cusik z tym kojem jest nie tak - jakby się pacjent nie ułożył to po upływie tegoż czasu coś zaczyna uwierać. No, ale nie cięgiem przecież człowiek leży, czasem wstaje celem załatwienia swych potrzeb. I tutaj pierwsza niespodzianka: w toalecie jest papier i mydło. A druga niespodzianka czeka po podniesieniu poziomu płynu w muszli: otóż zza niej nagle rozlega się potężny warkot, śmiało mogący równać się poziomem głośności z przechodzonym silnikiem czterdziestoletniej ciężarówki. Bliższa inspekcja wyjaśnia ten fenomen: otóż za porcelanowym tronem ktoś umieścił rozdrabniacz odpadów podłączony do kanalizacji, który automatycznie się uruchamia. Wynalazek ten uważam za niemal genialny, zwłaszcza dla pacjenta cierpiącego na zaparcie: siada sobie taki delikwent na desce, sika radośnie - a nagle tuż pod dupą zaczyna ryczeć doładowany Diesel; za pierwszym razem można się zesrać z wrażenia. Młynek ten jest niezbędny, bo niektórzy ludzie różne dziwne rzeczy do toalety wpierdzielali, co powodowało nonstopiczne zapychanie rur. W sumie nie ma się co dziwić, że rury odpływowe się blokowały, skoro jakiś tęgi umysł stwierdził, że wystarczą takie o średnicy pięciu centymetrów. Niestety nie wystarczały.

Ale dość już będzie o wyposażeniu szpitala - pobarłożymy teraz troszeczkę o szpitalnym życiu. Ważnym składnikiem życia jest jedzenie, więc zaczniemy sobie od niego. Śniadanie jest serwowane o 9 rano, obiad o 13, kolacja o 17. A od kolacji do śniadania pacjent może sobie co najwyżej zjeść to, co rodzina przyniesie, albo spożywkę z lokalnego monopolistycznego sklepiku, w którym ceny są takie, że proszę siadać i nie kurwić za głośno. Szpitalne porcje nie należą do największych, więc o ile ktoś nie ma życzenia iść spać głodnym i wstawać z kiszkami grającymi marsza to w sklepiku płacze i płaci. O smaku szpitalnych obiadów wolę się nie wypowiadać, bo jest on różny - od nijakiego, poprzez paskudny, fatalny i tragiczny, aż po chujowy. Chociaż z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że raz się trafił bardzo smaczny kurczak - ale to musiał być wypadek przy pracy.

Ze szpitalnych ciekawostek to ciekawą sprawą są lekarstwa. Otóż pacjenci je dostają i mają przyjmować, nie interesując się zbytnio tym, co do ich organizmów wędruje. Jak nie dopytasz to się nie dowiesz - a jak dopytasz to albo się dowiesz, albo nie. Podobną tajemnicą są zresztą otoczone procedury medyczne, które zlecają lekarze. Osobistycznie tego doświadczyłem w sposób nieprzyjemny. Otóż mocno wygłodniały czekałem na śniadanie przynoszone przez mistrza kuchni. Mistrz kuchni wszedł, sąsiedzi wyżerkę dostali, a ja nie. Zagaduję więc grzecznie do mistrza kuchni, co z moim pożywieniem, bo mi kiszki marsza grają - a on na to, że śniadanie mi na chwilę obecną nie przysługuje bo zaraz mam badania a do nich muszę być na czczo. Jakie, kurwa, badanie - zacząłem się zastanawiać, bo nikt mnie wcześniej o tym nie poinformował. Pokazało się, że usg - ale to godzinę później, jak mnie dział transportu na to badanie dostarczył. Po badaniu wróciłem, śniadanie wpieprzyłem - i zacząłem czekać na obiad, bo co prawda nie byłem już głodny, ale syty też nie. Nawiedziła mnie w czasie tego oczekiwania pani doktor, ciśnienie zmierzyła, o zdrowie zapytała - i poszła. Chwilę przed 13 drzwi sali się otwierają, wparowuje mistrz kuchni z talerzami - sąsiedzi dostają żarło, a ja nie. Zapytuję więc grzecznie co z moją porcją - a on mi odpowiada, że na chwilę obecną nie przysługuje, bo zaraz mam badania. Jakie, kurwa, znowu badania - zacząłem się zastanawiać, bo znów byłem ciemny jak tabaka w rogu; ani pielęgniarki, ani pani doktor nie raczyły się przede mną z sekretu spuścić. Pokazało się, że kolejne usg - ale to pół godziny później, jak już mnie dział transportu pod znany mi już gabinet z ultrasonografem dostarczył. Wszystko, kurwa, tajemnica. A już największa jest taka, czemu tych dwóch badań nie opierdolili za jednym razem.

Ale to jeszcze mały pikuś - lepszy numer miał sąsiad z łóżka obok. Otóż był on bardzo ciekawy, dopytywał pielęgniarki jakie lekarstwa zażywa, lekarkę dopytywał o terminy badań - można powiedzieć, że był na bieżąco i interesował się. Wpieprzyliśmy sobie o 17:00 kolację, obsługa zgarnęła puste naczynia, siedzimy, gadamy - o 17:39 drzwi się otwierają, wpada dyżurna lekarka i bierze sąsiada na spytki, czy aby jadł obiad i kolację. Sąsiad patrzy na nią jak na lekko pierdolniętą, stwierdza, że oczywiście, bo obiad wydają o 13:00, kolację o 17, a na zegarze już niemal 17:40 figuruje. Na to lekarka ręce załamuje i mówi, że to niedobrze, bo mu badanie przepadnie. Sąsiada zatkało, mnie takoż, medyczka w międzyczasie z sali uciekła - i może lepiej, bo nic miłego by nie usłyszała, a nawet jakby wręcz przeciwnie. Sąsiad finalnie na badanie nie pojechał, ale następnego dnia z samego rana zwrócił się do swojej doktor prowadzącej z zapytaniem: co to była za pojebana akcja? Lekarka się zdumiała wielce, ale sprawę obiecała wyjaśnić. Niedługo jej to nawet zajęło, ze trzy godziny z małym haczykiem - ale sprawę wyjaśniła. Otóż pokazało się, że sąsiad miał pojechać na usg dopplerowskie kończyn dolnych, które to bycia na czczo nie wymaga. Wszystko, kurwa, tajemnica - jeden lekarz przed drugim tai jakie badania ma przejść jego pacjent. Finalnie sprawa jednakowoż znalazła pozytywny finał, bo chociaż termin pierwotny co prawda przepadł, to na cito znalazł się następny i sąsiad badanie miał zrobione.

Odnośnie zachowania tajemnicy to tajne służby powinny w dyrdy zapierdalać do szpitala i uczyć się, uczyć i jeszcze raz uczyć - bo tam zachowywanie tajemnicy jest opanowane do perfekcji. Cisza, nikt nic nie wie, czeski film. Jeden jedyny mistrz kuchni wie prawie wszystko, i czasem to od niego można się przydatnych rzeczy dowiedzieć - na ten przykład tego, że zaraz się na badana wyjeżdża.

Kolejnym ciekawym zjawiskiem jest skład personelu. Otóż wśród lekarzy zdecydowana większość pochodzi z Polski, ale trafił się jeden rodzynek, sądząc po karnacji i wymowie, z Bliskiego Wschodu. Za to pielęgniarki i personel pomocniczy w sporej części pochodzi z najbliższego wschodu, co można poznać po brakach w wokabularzu i śpiewnym akcencie, który dawniej określony by został jako kresowy. Takich imigrantów Najjaśniejsza potrzebuje, a ja choćby ćwierci złego słowa o nich nie powiem, bo są to ludzie legalnie przybyli, którzy uczciwie wykonują ciężką pracę - bo użeranie się z pacjentami do łatwych zadań nie należy.

Na koniec jeszcze kilka słów o pacjentach muszę zaznaczyć, bo tu się prawdziwe perełki trafiają. Otóż jednej nocy, około 1:00, obudziłem się. Ciemno jak u sudańskiego palacza za koszulą, zza jednej ściany słychać jakąś duszę pokutującą, która niegłośno i stale zawodzi "ooOOooooOOOoo", gdzieś dalej z korytarza, z drugiej strony, dociera stłumione "ratunku" w kilkunastosekundowych odstępach - wypisz wymaluj sceneria horroru klasy B, albo jeszcze niższej. Nie powiem, zainteresowałem się - wyszedłem na korytarz i akuratnie napatoczyłem się na pielęgniarkę wracającą z kierunku wołającej o pomoc kobiety. Zapytałem więc, co się dzieje, na co piguła z rezygnacją stwierdziła, że pacjentce pić się chce i w ten sposób domaga się podania wody. Zasugerowałem, że może trzeba by w takim razie podać kobiecinie jakiegoś picia, na co pielęgniarka zmęczonym głosem odrzekła, że kobiecina ma dwie butelki z wodą w zasięgu ręki, a trzecią trzyma w dłoni. Podpytałem jeszcze o tego ducha wyjącego za ścianą - ale się pokazało, że to nie żaden duch, tylko kolejna starsza pani, która uznała, że dostała za małą dawkę środka przeciwbólowego i w ten sposób chciała uzyskać dodatkową szprycę.

Tak więc w szpitalu jest ciekawie, aczkolwiek osobistycznie nie polecam, bo żeby chorować w Polsce to trzeba mieć końskie zdrowie, od chuja cierpliwości oraz, rzecz jasna, pieniądze.

Pozdrawiam ze Wspanialewa Górnego